"De huid als grens... een tijdloos landschap"

De schoonheid van het verval en de onvolkomenheden van de mens vormen de essentie van het werk van Anneke Mensink.

Huid als metafoor

Anneke gebruikt in haar beelden de huid als metafoor.

Met de huid van het beeld vertelt zij haar verhaal. Een tweede huid lijkt een grillig en tijdloos landschap geworden. De huid is de grens tussen binnen en buiten, tussen het ik en de ander maar ook tussen wat we wel laten zien van onszelf en wat niet.

Anneke wil ons confronteren met ons lichaamsbeeld en daarmee ons zelfbeeld. Een verbeelding van onze imperfecties en onvolkomenheden, op zoek naar zelfcompassie en acceptatie.

“Ruimte geven aan licht en schaduw”

Noëlla maakt beeldend werk waar licht en schaduw de hoofdrol spelen.

Deze twee bestaan niet zonder elkaar en staan voor haar symbool voor de zoektocht naar balans in het leven. Vaak is de schaduw van het object net zo belangrijk als het kunstwerk zelf.

Voorbeelden zijn haar serie 'Schaduwwerk' en haar schaalvormige 'lichtvangers'. Beide spelen met de wisselende inval van het licht. Een ultieme poging om het licht te vangen en een uitnodiging voor verstilling.